Deze historische roman speelt zich af aan de vooravond van het binnenvallen van Nazi-Duitsland in het neutrale Nederland. De auteur beschrijft de situatie aan de hand van de verhoren van de parlementaire enquêtecommissie naar het regeringsbeleid in de Tweede Wereldoorlog en aan de hand van de ervaringen van majoor Sas die als militaire-attaché dienstdeed in Berlijn. Het was majoor Sas die door zijn relatie met een hoge officier van de Abwehr, de Duitse militaire geheime dienst, steeds op de hoogte werd gehouden over het tijdstip waarop, ondanks de Nederlandse neutraliteit, Nederland door Nazi-Duitsland Nederland zou worden binnengevallen. De auteur is erin geslaagd om de ervaringen van majoor Sas zeer boeiend te beschrijven.

De auteur probeert in dit boek de vraag te beantwoorden waar de politieke onrust in het Westen vandaan komt, waardoor middenpartijen onder electorale druk komen te staan, in een tijd waarin de gemiddelde burger waar het welvaart en veiligheid betreft het beter heeft dan ooit? Die onrust vertaalt zich in een nationalistische afkeer van de globalisering, die juist welvaart en veiligheid heeft gebracht. Daarbij speelt ook een rol dat de oorlogservaringen van de beide wereldoorlogen (dat nooit meer) langzamerhand vervagen. De economische welvaart heeft wel veel gebracht maar ook blijkt dat deze welvaart ongelijk is verdeeld. Het neoliberalisme komt tegenover de rechts populistische revolte te staan als gevolg van de negatieve neveneffecten van de globalisering.

D66-politicus Hans van Mierlo spreekt nog steeds tot de verbeelding. Hij presteerde het om met D66, toen nog D'66, met zeven zetels de Tweede Kamer binnen te stormen. Een partij bedoeld om het politieke systeem te laten ontploffen. Lukte dat dan? Nee. D66 hoort nu tot de politieke realiteit van alle dag en is een gewone politieke partij geworden. Aan de hand van de biografie van Hans van Mierlo geeft de auteur Hubert Smeets ons een inkijkje in de ontwikkelingen sinds de jaren zestig. Hubert Smeets moet daarbij wel een persoonlijke biecht kwijt. Van Mierlo is voor hem niet louter een historische figuur. Hij beschrijft 'zo objectief mogelijk' de hoofdpersoon, maar moet bekennen dat hij daarbij niet los kon komen van engagement (Smeets was een apostel van de progressieve volkspartij).

Onno Ruding is bij het Nederlandse publiek vooral bekend als minister van Financiën in de kabinetten – Lubbers I en II. Zeven jaar van 1982 tot 1989. Nederland zat midden in een economische crisis (de ‘Dutch Disease’) genoemd. Hij was de man die de overheidsfinanciën zou saneren. Daarbij had hij te maken met niet alleen kritiek van de oppositie maar ook van de regeringspartijen CDA en VVD. Bijna de helft van zijn memoires is aan deze periode gewijd. Hij was al eerder gevraagd als minister van Financiën, nadat Frans Andriessen in 1980 aftrad omdat hij te weinig werd gesteund door zijn collega’s toen hij meer wilde bezuinigen. Ruding weigerde dat toen maar in oktober 1982 werd hij na een verzoek van premier Lubbers toch minister van Financiën.

Op vakantie in het Westen van de Verenigde Staten, vierden we in juli 2004 met onze kinderen ons 25-jarig huwelijksfeest. We logeerden onder andere in het MGM Grand een hotel in Las Vegas. Het was daar dat ik met mijn oudste zoon op de avond van 27 juli 2004 op TV keek naar de toespraak van Barack Obama die hij hield tijdens de Democratische Confectie in Boston. De daar door hem gehouden toespraak heb ik nooit vergeten (‘Politics of Hope’) en ik was er toen al van overtuigd dat we gekeken hadden naar een toekomstige president van de Verenigde Staten. Dat bleek al snel te zijn want al vier jaar later werd Barack Obama door het Amerikaanse volk gekozen tot de 44^e president. De eerste zwarte president van de Verenigde Staten. In 2012 zou hij worden herkozen. Na twee ambtstermijnen kwam er een einde aan zijn presidentschap (Franklin Delano Roosevelt was langer president (1933-1945), maar dat was de laatste president waarbij dat wettelijk nog kon).