In deze dik 800 pagina's grote biografie staat Reagan centraal, die bij het grote publiek vooral bekend stond als president van de V.S. maar daarvoor gouverneur was van Californië en daarvoor zijn brood verdiende als acteur in speelfilms. Zoals wel vaker voorkomt wordt een persoon pas na zijn dood op waarde geschat en dat geldt ook voor Ronald Reagan. Na het echec van de verloren Vietnamoorlog hadden de Verenigde Staten behoefte aan een president die hen weer trots maakt op het feit dat ze Amerikaan waren. En daarin zou Reagan slagen. Zijn kruistocht tegen het grote kwaad, de communistische Sovjet Rusland leidde uiteindelijk er toe dat hij, met medewerking van Gorbatsjov, er in zou slagen de Koude Oorlog te doen eindigen. Dat zou van eminent belang blijken te zijn voor de landen in Oost-Europa, leiden tot de eenwording van Duitsland en uiteindelijk het uiteenvallen van de Sovjet Unie zelf. Zijn standbeeld staat niet voor niets prominent in de Hongaarse hoofdstad Boedapest. H.W.Brands vergelijkt

Dit boek gaat over kolonialisme en het hedendaags racisme, over de botsing tussen de zwarte trots en de witte schaamte en is gebaseerd op meer dan dertig jaar persoonlijke ervaringen en studiewerk.  Het vertrekpunt is de historische realiteit en meer specifiek de manier waarop dat ingevoerd werd in de Belgische koloniale en mandaatgebieden: de huidige Democratische Republiek Congo, Rwanda en Burundi. Dat is een riskante onderneming om met de ogen van de 21^e eeuw naar de realiteit te kijken van het einde van de 19^de en de eerste helft van de 20^e eeuw. Het koloniale systeem is per definitie een systeem van bezetting gebaseerd op de overtuigende superioriteit van de bezetter over de bezette bevolking. Superioriteit vertrekt vanuit een racistische houding. Daarbij stonden drie basisprincipes overeind: het koloniale project als ‘nationaal werk’, als een ‘werk van beschaving’ en als een ‘project om winst te maken’. Er was sprake van een ontmenselijking van ‘de neger’ en paste helemaal binnen het raciale denken dat vanaf het einde van de achttiende eeuw op een wetenschappelijke manier uitgewerkt werd. Het blanke ras was het meest beschaafd, en dus het ultiem te bereiken streefdoel voor alle rassen.

De ondertitel van het boek 'Breuklijnen' vermeldt Priesters in overgangstijd. In 'Breuklijnen'vertellen negen (ex-) priesters hun verhaal. Zij hebben het grootseminarie veelal gedaan in de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw. De toenmalige crisis van het priesterambt is aan geen van hen voorbijgegaan: ieder van deze priesters moest zelf zijn plaats bepalen in het nieuwe geheel. Van diegenen die het priesterambt achter zich lieten deed de eerste dat in 1972, de laatste in 1997. Na lezing van dit boek blijkt dat velen van hen hun persoonlijke ervaringen indringend aan het papier hebben toevertrouwd en het eigenlijk een document is geworden dat de ontwikkelingen in de Nederlandse kerkprovincie uitvoerig beschrijft en de uitwerking daarvan in ieders persoonlijk leven. Veel (ex-)-kloosterlingen zullen zich er ook in herkennen. Een aantal van hen hoopt dat de huidige paus Franciscus in staat blijkt te zijn gestalte te geven aan een minder institutionele kerk. Hoop doet leven! Dit boek is een menselijk document van een stormachtige periode binnen de Nederlandse Kerkprovincie. Aanbevolen!

Het is geen wonder dat deze biografie een vuistdik boek is. Een biografie van iemand die meer dan 60 jaar op de Britse troon zou zitten. En dat in een periode waarin Groot Brittanië bijna de zeggenschap had over een vierde van de wereld. Brittain rules the Waves. Inderdaad ze regeerde over een wereldrijk. De Australische historica schreef een zeer boeiende biografie die gebaseerd is op veel bronmateriaal uit tal van archieven. Een ongelooflijk grote hoeveelheid aan materiaal heeft Julia Baird gebruikt. Tot haar grote verrassing mocht ze, na herhaaldelijk een verzoek te hebben ingediend, die werden afgewezen, kreeg ze toch toegang tot Victoria's correspondentie en persoonlijke notitieboekjes in de Royal Archieves op Windsor Castle.

Huiveringwekkend, autobiografische mokerslag, beschrijvingen die ten volle bij dit boek passen. De clichés over Nederlands-Indië worden verpulferd en hoe. Pas op 65 jarige leeftijd heeft Alfred Birney het boek geschreven dat hij al zijn leven lang moest schrijven. De tolk van Java is inmiddels al onderscheiden met de Libris Literatuur Prijs 2017 en de Henriëtte Roland Holst-prijs 2017. Uit een vraaggesprek met Alfred Birney in de Volkskrant van 5 mei 2017 blijkt dat hij eigenlijk wel zijn leven lang aan dit boek heeft gewerkt. De tolk van Java is een autobiografische roman over een door oorlog getekende vader die zijn trauma's botviert op zijn vrouw en zijn vijf kinderen, waarvan Birney de oudste is. Het is het dagboek van de vader dat een centrale rol speelt in deze roman. Zijn vader Adolf Birney was de niet-erkende zoon van een Indo-Europese vader, afkomstig uit een rijke plantersfamilie, en een Chinees-Indonesische moeder en vocht in de onafhankelijkheidsoorlog aan de kant van de Nederlanders. In het Soerabaya van die tijd stelde je als onecht kind niets voor. Was dat wellicht toch een reden waarom hij zich bij de Nederlanders aansloot. Toen De tolk van Java verscheen was ik begonnen met het boek 'De Brandende kampongs van Generaal Spoor' van Rémy Limpach, en besloot om dat even ter zijde te leggen en eerst De tolk van Java te lezen.