Al jaren volg ik de familie van Max Moszkowicz. Toen dit boek dan ook uitkwam heb ik het terstond gekocht in de boekhandel. Als historicus heb ik o.a. ook onderzoek gedaan naar Maastricht in de Tweede Wereldoorlog. Daarvoor onderzocht ik ook de archieven van de politie van Maastricht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zie daarvoor https://www.blikopdewereld.nl/geschiedenis/vervolging-joden/provincie-limburg. Dan tref je daarin ook aan de oproeping van de familie Moszkowicz om zich te melden in augustus 1942 om te werk te worden gesteld in het Oosten. Zo werden ze afgevoerd en uiteindelijk was het alleen Max die de oorlog overleefde en als 18-jarige terugkwam in Maastricht en moest constateren dat er andere mensen woonden in het ouderlijk huis op de Grote Gracht te Maastricht. Mij is bijgebleven het feit dat in het politiearchief uitvoerig beschreven werd wat er zich nog in het ouderlijk huis te Maastricht bevond aan goederen, nadat de familie. was weggevoerd naar Westerbork. In de bokser beschrijft Marcel Haenen uitvoerig hetgeen Max Moszkowicz tijdens zijn leven heeft meegemaakt. Daarbij staat vooral ook centraal het leven dat hij na terugkomst opbouwde en uitgroeide tot een van de beste strafpleiters van Nederland.

Bob Woodward is een autoriteit vooral door het feit dat hij door zijn onderzoek in de Watergateaffaire aantoonde dat de President van de VS Nixon daar direct bij betrokken was. Uiteindelijk zou Nixon moeten aftreden. Maar nu schrijft Woodward over de zittende president Trump. Dat doet hij aan de hand van verslagen, dagboeken, documenten en honderden uren van interviews met primaire bronnen. Achter in dit boek wordt daar verantwoording over af gelegd. Het boek geeft een ontluisterend, ja zelfs beangstigend beeld van de uitoefening van het presidentschap door Donald Trump. Verbijsterend vraagt de lezer zich af hoe het mogelijk is dat zo'n man uitvoering kan geven aan het hoogste ambt van de VS en daardoor de machtigste man van de wereld. Bladzijde na bladzijde wordt duidelijk dat er gelukkig nog mensen rondom de president zijn die de wereld behoeden van erger onheil.

In deze dik 800 pagina's grote biografie staat Reagan centraal, die bij het grote publiek vooral bekend stond als president van de V.S. maar daarvoor gouverneur was van Californië en daarvoor zijn brood verdiende als acteur in speelfilms. Zoals wel vaker voorkomt wordt een persoon pas na zijn dood op waarde geschat en dat geldt ook voor Ronald Reagan. Na het echec van de verloren Vietnamoorlog hadden de Verenigde Staten behoefte aan een president die hen weer trots maakt op het feit dat ze Amerikaan waren. En daarin zou Reagan slagen. Zijn kruistocht tegen het grote kwaad, de communistische Sovjet Rusland leidde uiteindelijk er toe dat hij, met medewerking van Gorbatsjov, er in zou slagen de Koude Oorlog te doen eindigen. Dat zou van eminent belang blijken te zijn voor de landen in Oost-Europa, leiden tot de eenwording van Duitsland en uiteindelijk het uiteenvallen van de Sovjet Unie zelf. Zijn standbeeld staat niet voor niets prominent in de Hongaarse hoofdstad Boedapest. H.W.Brands vergelijkt

Het boek is gebaseerd op het verhaal van de vader van de auteur. Op zijn oorlogservaringen. De vriendschap tussen Leo, Elsa en Max leidt in allerlei opzichten tot een confrontatie met het naziregime. Hun vriendschap leek sterk maar zou leiden tot onvoorstelbare gebeurtenissen. Voor de auteur is niet alleen een manier om haar verleden, haar voorouders en haar erfgoed te eren. Het is ook een manier om bij te dragen aan de gesprekken over sociale gerechtigheid vandaag de dag en om jonge lezers te helpen weloverwogen beslissingen te nemen over de rol die zij willen spelen in de wereld van morgen. Een boek waarin het geweld en de wreedheden die plaatsvonden tijdens de Holocaust worden beschreven. En dat kan schokkend zijn.

Dit boek gaat over kolonialisme en het hedendaags racisme, over de botsing tussen de zwarte trots en de witte schaamte en is gebaseerd op meer dan dertig jaar persoonlijke ervaringen en studiewerk.  Het vertrekpunt is de historische realiteit en meer specifiek de manier waarop dat ingevoerd werd in de Belgische koloniale en mandaatgebieden: de huidige Democratische Republiek Congo, Rwanda en Burundi. Dat is een riskante onderneming om met de ogen van de 21^e eeuw naar de realiteit te kijken van het einde van de 19^de en de eerste helft van de 20^e eeuw. Het koloniale systeem is per definitie een systeem van bezetting gebaseerd op de overtuigende superioriteit van de bezetter over de bezette bevolking. Superioriteit vertrekt vanuit een racistische houding. Daarbij stonden drie basisprincipes overeind: het koloniale project als ‘nationaal werk’, als een ‘werk van beschaving’ en als een ‘project om winst te maken’. Er was sprake van een ontmenselijking van ‘de neger’ en paste helemaal binnen het raciale denken dat vanaf het einde van de achttiende eeuw op een wetenschappelijke manier uitgewerkt werd. Het blanke ras was het meest beschaafd, en dus het ultiem te bereiken streefdoel voor alle rassen.