Vier jaar lang heeft Frédéric Martel zich ondergedompeld in de wereld van het Vaticaan. Hij heeft onderzoek verricht in meer dan dertig landen en daarbij honderden mensen gesproken, van priesters tot bisschoppen en kardinalen. De meeste wilden hem te woord staan op basis van anonimiteit, al zijn er ook die de moed hadden on the record te praten. Alle verhalen zijn eensluidend. Er is in veel gevallen sprake van een dubbelleven: van buiten radicaal homofoob, in werkelijkheid homoseksueel. In totaal zijn meer dan 1500 interviews afgenomen, met onder andere 41 kardinalen, 52 bisschoppen, 45 apostolische nuntius en meer dan 200 katholieke priesters en seminaristen. Van de kardinalen zijn de meeste lid van de Romeinse curie. Sodoma berust op uiterst nauwkeurige feiten, citaten en bronnen. Martel stuurde bij zijn onderzoek meer dan tachtig medewerkers aan. Daarnaast heeft hij zijn boek gebaseerd op zeer veel schriftelijke bronnen, voetnoten en een uitgebreide bibliografie. Lezers kunnen die terugvinden in een 300 pagina’s document online op www.sodoma.fr.

In eerste instantie lijkt de lezer te worden meegevoerd in een verhaal over een vader die in de 2^e WO aan de verkeerde kant heeft gestaan. Dat blijft geheim totdat zijn zoon meent het verhaal van zijn vader aan zijn kinderen te moeten vertellen. Vanaf dat moment lijkt deze roman te veranderen in een heuse thriller. Kan Rudolf Keller, de erfenis van zijn foute vader voorgoed uitwissen? Langzamerhand blijkt dat een beoogde ministersfunctie steeds dichter bijkomt, in de dagelijkse praktijk is hij rechter.  Maar dan nemen de ontwikkelingen een wending die Keller tot zijn schrik het onmogelijk lijken te maken om zijn sociaaldemocratische gedachtegoed in de praktijk te kunnen brengen. De auteur slaagt er in de lezer tot het eind te boeien om uiteindelijk de rauwe werkelijkheid te beschrijven. Idealen blijken dan toch niet in de praktijk te worden uitgevoerd. De Hollandse droom blijkt uiteindelijk een droom.

Een biografie van zo'n 1200 pagina's die vanaf het begin tot het einde blijft boeien. Inderdaad heeft de auteur een meesterwerk geschreven. Roberts heeft dan ook ongelooflijke bronnen kunnen raadplegen waar hij in zijn 'woord van dank' aan memoreert. Maar dan nog wat een biografie. Ongelooflijk inhoudelijk zeer goed verwerkt. Men krijgt niet alleen een goed inzicht in de persoon Churchill maar ook in de geschiedenis van de 19e en 20e eeuw. Daarbij komt dat Churchill zelf ongelooflijk veel historische boeken heeft gepubliceerd. In zijn 'Conclusie' schrijft Roberts: 'Dit boek heeft kritiek niet gespaard en ik hoop dat het onderscheidend is geweest'. Dat is het zeker. Fouten worden gemaakt. Daar was Churchill zelf ook van overtuigd, zoals Churchill zelf schreef aan zijn vrouw Clementine, vanuit de loopgraven in de Grote Oorlog: 'Ik zou niets gedaan hebben als ik geen fouten had gemaakt'. Churchill leerde van zijn fouten en paste de lessen goed toe. Het kost weinig moeite om een aantal fouten te noemen maar het is een feit dat Churchill drie dodelijke bedreigingen van de westerse beschaving, door de Pruisische militaristen in 1914, de nazi's in de jaren dertig en veertig en het Sovjetcommunisme na de Tweede Wereldoorlog heeft onderkend. Volgens Roberts is het kernpunt van Churchill in 1940 niet dat hij in dat jaar een Duitse invasie tegenhield, maar dat hij de Britse regering ervan weerhield vrede te sluiten.

Ter gelegenheid van de 75-jarige herdenking van de bevrijding van Auschwitz verzamelende Arnon Grunberg teksten van 'morele getuigen' getuigen die slachtoffer waren van de terreur. Aan de bloemlezing gaat een essay van Arnon Grunberg vooraf. Daarin betoogt Grunberg dat de poging van de nazi's een heel volk te vernietigen erfgoed is waardoor onze cultuur en ons mensbeeld drastisch is gewijzigd. De getuigenissen van velen in dit boek maken eens te meer duidelijk waartoe mensen in staat zijn. Auschwitz staat symbool voor hetgeen mensen elkaar kunnen aandoen. Lang hebben we gedacht dat de mensheid dat nooit meer zou laten

Zelden zo'n indringend verhaal gelezen over een doorstaande jeugd. Bart Chabot had beter niet geboren kunnen worden, aldus zijn ouders. Hij was blijkbaar voor zijn ouders een stuk verdriet. In dit verhaal, over de manier waarin Bart Chabot zijn kindertijd beschrijft, komt al lezende de vraag op bij de lezer, hoe hij het allemaal vol heeft kunnen houden. Ouders die zichzelf alleen maar beklagen dat ze zo'n zoon hebben. Hoe kun je je handhaven als kind in een omgeving die je eigenlijk uitkotst. Maar niet alleen zijn ouders. Bart beschrijft ook dat leraren dat doen op een enkele leraar na. Een leraar Duits noemt hem zelfs een psychopaat.  Ongelooflijk eigenlijk dat een moeder aangeeft dat haar zoon in de goot zal belanden.