Zelden een zo'n goede inkijk gekregen hetgeen een van oorsprong Nederlandse familie meemaakt tijdens de opkomst van het Derde Rijk. In 1922 komt de Rotterdamse stoffenhandelaar Michiel Hogendijk in het bezit van het landgoed Schakenhof in de Duitse provincie Oost-Pruisen. Daar wonende maakt de familie de opkomst mee van het nationaal-socialisme en de uiteindelijke ondergang en de gevolgen daarvan. Het is kleindochter Ingrid die de geschiedenis van de familie uitgebreid beschrijft aan de hand van een omvangrijke verzameling brieven die de gezinsleden elkaar schreven in die turbulente tijdsperiode. De uitwerking van de nazi-tijd op het leven van de familie is zeer groot. De gevolgen daarvan zijn dan ook duidelijk in de geschiedenis van de familieleden terug te vinden.

Al jaren volg ik de familie van Max Moszkowicz. Toen dit boek dan ook uitkwam heb ik het terstond gekocht in de boekhandel. Als historicus heb ik o.a. ook onderzoek gedaan naar Maastricht in de Tweede Wereldoorlog. Daarvoor onderzocht ik ook de archieven van de politie van Maastricht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zie daarvoor https://www.blikopdewereld.nl/geschiedenis/vervolging-joden/provincie-limburg. Dan tref je daarin ook aan de oproeping van de familie Moszkowicz om zich te melden in augustus 1942 om te werk te worden gesteld in het Oosten. Zo werden ze afgevoerd en uiteindelijk was het alleen Max die de oorlog overleefde en als 18-jarige terugkwam in Maastricht en moest constateren dat er andere mensen woonden in het ouderlijk huis op de Grote Gracht te Maastricht. Mij is bijgebleven het feit dat in het politiearchief uitvoerig beschreven werd wat er zich nog in het ouderlijk huis te Maastricht bevond aan goederen, nadat de familie. was weggevoerd naar Westerbork. In de bokser beschrijft Marcel Haenen uitvoerig hetgeen Max Moszkowicz tijdens zijn leven heeft meegemaakt. Daarbij staat vooral ook centraal het leven dat hij na terugkomst opbouwde en uitgroeide tot een van de beste strafpleiters van Nederland.

Bob Woodward is een autoriteit vooral door het feit dat hij door zijn onderzoek in de Watergateaffaire aantoonde dat de President van de VS Nixon daar direct bij betrokken was. Uiteindelijk zou Nixon moeten aftreden. Maar nu schrijft Woodward over de zittende president Trump. Dat doet hij aan de hand van verslagen, dagboeken, documenten en honderden uren van interviews met primaire bronnen. Achter in dit boek wordt daar verantwoording over af gelegd. Het boek geeft een ontluisterend, ja zelfs beangstigend beeld van de uitoefening van het presidentschap door Donald Trump. Verbijsterend vraagt de lezer zich af hoe het mogelijk is dat zo'n man uitvoering kan geven aan het hoogste ambt van de VS en daardoor de machtigste man van de wereld. Bladzijde na bladzijde wordt duidelijk dat er gelukkig nog mensen rondom de president zijn die de wereld behoeden van erger onheil.

In deze dik 800 pagina's grote biografie staat Reagan centraal, die bij het grote publiek vooral bekend stond als president van de V.S. maar daarvoor gouverneur was van Californië en daarvoor zijn brood verdiende als acteur in speelfilms. Zoals wel vaker voorkomt wordt een persoon pas na zijn dood op waarde geschat en dat geldt ook voor Ronald Reagan. Na het echec van de verloren Vietnamoorlog hadden de Verenigde Staten behoefte aan een president die hen weer trots maakt op het feit dat ze Amerikaan waren. En daarin zou Reagan slagen. Zijn kruistocht tegen het grote kwaad, de communistische Sovjet Rusland leidde uiteindelijk er toe dat hij, met medewerking van Gorbatsjov, er in zou slagen de Koude Oorlog te doen eindigen. Dat zou van eminent belang blijken te zijn voor de landen in Oost-Europa, leiden tot de eenwording van Duitsland en uiteindelijk het uiteenvallen van de Sovjet Unie zelf. Zijn standbeeld staat niet voor niets prominent in de Hongaarse hoofdstad Boedapest. H.W.Brands vergelijkt

Zonder de Nederlandse politie was het de Duitsers nooit gelukt zoveel joden weg te voeren.

Het is J.Hofman die in zijn proefschrift ´De collaborateur´, een sociaalpsychologisch onderzoek naar misdadig gedrag in dienst van de Duitse bezetter, dat verscheen in 1981, aandacht besteed aan de collaboratie in de politiële sfeer. 

De Duitse bezettende macht beschikte echter ten ene male niet over voldoende eigen middelen en mankracht om een uniforme en overeenkomstig de eisen van het systeem gemodelleerde gedragscode te bewerkstelligen, afwijkingen op te sporen  en om strenge controle te kunnen uitoefenen  op de gedragingen van de individuele burger. De Sicherheitsdienst bestond in ons land uit niet meer dan vierhonderd Duitse medewerkers zodat zij voor haar functioneren volledig afhankelijk was Nederlandse hulpkrachten.