Als er boeken zijn waar een mens niet aan voorbij kan dan hoort daar zeker het boek van Christopher Lasch  ´The Culture of Narcissism´ American Life in An Age of Diminishing Expectations  bij. De invloed van zijn boek was zeer groot.

Bij het opruimen van mijn studeerkamer kwam ik het boek tegen met daarin de volgende beschrijving.

Had Christopher Lasch The Culture of Narcissism in 1999 gepubliceerd, dan zou.waarschijnlijk niemand er­van opkijken. Nu volwassenen op tv hun seksfantasieën kunnen uitleven in brandweeruniform of op tafel in een pizzeria, en kinderen op straat `Jerry Springertje´ spelen (met zijn drieën op een rijtje zitten en elkaar uitschelden), is de diagnose `narcistisch´ voor deze tijd snel gesteld.

Maar in 1979 was het boek een `eye-opener´, zeker voor de Ameri­kaanse president Jimmy Carter. De Democraat Carter — een born again christian die in Playboy had opge­biecht één keer overspelig te zijn geweest, zij het `in gedachten´ — werd di­rect gegrepen door Lasch´ sombere analyse van Amerika als een verwen­de natie van ruggengraatloze navel­staarders. Toen hij het boek uit had, verscheen Carter op de nationale tele­visie om het volk te vertellen dat Amerika ten prooi was aan een `diepe spirituele malaise´, waar geen over­heid tegenop kon. Zijn ´malaise­toespraak´was de grafrede voor een hardwerkende en godvruchtige droom, gesmoord in ijdelheid en he­donisme.

Gisteren kreeg ik van een bezoeker, een leerling van 5 VWO ergens in Nederland een mail toegestuurd met waarderende woorden voor www.blikopdewereld.nl en voor mij.

Het doet echt deugd als zo´n bericht wordt toegestuurd en maakt dat ik weer opnieuw alle energie krijg om met www.blikopdewereld.nl door te gaan.

Ik plaats het bericht hier, en noem niet de naam van degene die dit bericht mij toezond uit privacyredenen.

Hallo Meneer Swaen,

Ik had mezelf beloofd dat ik bij weer een voldoende u zou mailen.

Inmiddels is het duidelijk dat ik volgend jaar over ga naar VWO 6 en daar hebt u wat geschiedenis betreft heel veel aan bijgedragen.

Toen ik in de bovenbouw terecht kwam was de overgang groot en omdat ik op een gegeven moment in tijdnood kwam (wegens drie proefwerken op een dag) kwam ik bij uw site terecht. In een woord: fantastisch.

Niet alleen, snapte ik de verbindingen veel beter, maar ook enthousiasmeerde de samenvattingen mij om het vak geschiedenis te leren.

Het is op dit moment zelfs mijn lievelingsvak, ik vind het erg interessant.

Ook zoek ik steeds meer achtergrondinformatie op, die we eigenlijk helemaal niet hoeven te leren, maar die ik gewoon uit ´hobby´ wil weten.

Ik sta op dit moment een 7.6 voor geschiedenis en daar ben ik heel erg blij mee, daarom wil ik u hartelijk bedanken voor het beschikbaar stellen van de samenvattingen.

Ik heb er heel erg veel aan en hoop dat u nog heel veel andere mensen op deze manier kan enthousiasmeren voor het vak geschiedenis. 

Een fijne vakantie toegewenst!

Met vriendelijke groet,

W.G.

Gisteren was het 13 juni 2013 de dag waarop twee oud-collega´s met pensioen gaan. Precies een jaar geleden nam ik zelf afscheid en sloot mijn schoolloopbaan op het Peellandcollege af na 31 jaar. Ik heb eens even nagegaan wat ik sindsdien als gepensioneerde allemaal heb gedaan.

De opvang van de joden na de Tweede Wereldoorlog

Het grootste gedeelte van de in Nederland levende joden werd tijdens het nazi-regiem, tijdens de bezetting van Nederland in de Tweede Wereldoorlog, weggevoerd en vernietigd in de vernietigingskampen van Sobibor en Auschwitz en Treblinka en in een aantal concentratiekampen onderworpen aan het ´Herrenvolk´, zodat ze ook daar het leven verloren. Van de uit Nederland weggevoerde joden kwamen maar enkele duizenden terug uit ´de hel op aarde´.  Bij hun terugkeer in Nederland bleek dat er door de Nederlandse regering was besloten geen onderscheid aan te brengen tussen joodse oorlogsslachtoffers en andere oorlogsslachtoffers, ondanks de bijzonder positie die de joodse oorlogsslachtoffers innamen.

De Kleine Sjoa   Joden in naoorlogs Nederland.

In het bevrijde Nederland zijn de joden niet fysiek bedreigd. Maar andere symptomen uit het tijdperk van de sjoa vinden we er wel in terug. Het verbale antisemitisme werd scherper, de beroving van joden werd voortgezet en de joodse gemeenschap werd gekleineerd. Aan de deportatie en uitroeiing was een eind gekomen, maar het identificeren en isoleren van joden bleef voortduren. De Sjoa was een uitslaande brand. Toen in mei 1945 de vlammen werden gedoofd, bleef het nasmeulen. Een onheil dat op de grote ramp volgde. De opvang was kil, bureaucratisch, vijandig en vernederend, zo teleurstellend, dat ik de naoorlogse periode de tijd van de kleine sjoa noem (p10).

U wordt door niemand verwacht

Woord vooraf

* waarom was de ellende na de bevrijding nog lang niet afgelopen?

Michal Citroen was verbaasd over wat hij tegenkwam bij zijn onderzoek.

1) de rotopmerkingen die joden te verduren kregen.

2) de misselijkmakende bureaucratie die hun bij elke stap gedurende de opbouw van een nieuw bestaan in de weg stond.

3) de schaamteloze verwaarlozing door de overheid.

4) het wanstaltige egocentrische gedrag van hen die zich benadeeld voelden

5) het achteloze antisemitisme van de moffen tijdens de vijf jaren van bezetting bevestigd, en het schandalig gebrek aan compassie en medeleven van Nederlandse medeburgers.

Olaf H. is een van de veroordeelden in Nederland die een levenslange gevangenisstraf uitzit.

Waarom werd hij tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld?

De 31 jarige vrachtwagenchauffeur O.H. uit Sittard krijgt van de rechtbank in Maastricht levenslang voor de moord op het echtpaar Jo en Ine Zwakhalen. De slachtoffers, beide 59 jaar oud, werden op 12 juli 2003 door het hoofd geschoten in hun woning in Sittard. Hun 9 jarig kleinkind kreeg eveneens een kogel door haar hoofd, maar overleefde de aanslag. Jo Zwakhalen was autohandelaar. Waarschijnlijk was roof het motief.

Motivering opleggen levenslange gevangenisstraf

De advocaat van Olaf H. vroeg vrijspraak maar de rechtbank in Maastricht veroordeelde op 8 april 2004 Olaf Hamers tot levenslange gevangenisstraf. De rechtbank gaf de volgende redengeving van de op te leggen straf

Zelf heb ik persoonlijk Ton Derksen leren kennen, als lid van de groep ´Lucia moet vrij´, tijdens de pogingen om Lucia de Berk, die hoewel onschuldig tot levenslang was veroordeeld,  zonder direct bewijs, weer vrij te krijgen door middel van een herzieningsverzoek. Ton Derksen besloot naar aanleiding van de veroordeling van Lucia de Berk, en de wijze waarop die veroordeling tot stand kwam, de zaak nader te onderzoeken.  Hoe had de waarheidsvinding in de praktijk  plaatsgevonden?  Hij publiceerde dat onderzoek in zijn boek ´Lucia de B. Reconstructie van een gerechtelijke dwaling´.

Het is opmerkelijk dat ik in mijn boekenkast drie boeken van Gitta Sereny heb, die alle drie onderwerpen behandelen die mij als historicus raakten. Bij de bedoelde drie boeken blijkt dat Sereny zich heeft laten leiden door de vraag waarom ?  

In een interview met Bas Heijne zegt hij over Sereny: ´Haar zoektocht naar het waarom doet haar mensen opzoeken die meestal veilig gerangschikt worden onder de abstracte noemer van het kwaad.´

Wat was de rol van de´eerste burgers´ in hun stad tijdens de Duitse bezetting?  De meeste historici zijn van mening dat de bezettingstijd niet moet functioneren als het absolute ijkpunt van goed en kwaad, maar de samenleving keek daar toch anders naar. De vraag of een burgemeester al dan niet gefaald heeft wordt vaak beantwoord op grond van naoorlogse beeldvorming en wijsheid achteraf.  Ze moesten op zoek naar een manier om er ‘het beste van te maken’. Maar daarmee werden ze, vaak onbedoeld, een instrument van de Duitse bezettingspolitiek.