Lucia de Berk deel 19
|
Lucia de Berk en het boek: Inside the Minds of Healtcare Serial Killers Auteur: Katherine Ramsland |
||
|
Opmerking vooraf: De beeldvorming over Lucia heeft er toe bij gedragen dat er een onjuist beeld van Lucia is ontstaan. Na het verschijnen van 'Engelen des Doods' van Paula Lampe viel het me al op, dat er niet sprake was in het boek van een objectieve berichtgeving, maar een zeer insinuerende manier om ondanks alle tot dan toe bekend zijnde gegevens, toch Lucia de omschrijven als een gewetenloze seriemoordenaar. Katherine Ramsland schreef het voorwoord in 'Engelen des Doods' voor Paula Lampe en Katherine Ramsland noemt in haar voorwoord van 'Inside the Minds of Healtcare Serial Killers' Paula Lampe als de autoriteit in Europa op het gebied van HCSK. Bij het lezen van 'Engelen des Doods' kwam ik tot de volgende conclusie: 'Engelen des doods' auteur Paula Lampe 'speelt voor eigen rechter' Al eerder kwam ik een door Paula Lampe geschreven boek tegen ' Het Moeder Teresasyndroom'; het persoonlijke motief in de hupverlening. Dat in het kader van mijn onderzoek voor mijn boek naar moord en doodslag door verpleegkundigen. Lampe schreef een zeer aanbevelenswaardig boek. Met des te meer interesse las ik daarom haar in 2007 verschenen boek: 'Engelen des doods'. In de verwachting dat Lampe opnieuw een aanbevelenswaardig boek zou hebben geschreven. Tot mijn verwondering moet ik constateren dat Lampe helaas daar niet in is geslaagd. De hoofdreden is vooral gelegen in de begeleidende tekst op de voorkant van haar boek. Die luidt: Lucia de B en de andere seriemoordenaars in de gezondheidszorg. De vraag kwam meteen bij me op waarom Lampe deze tekst had opgenomen? Om de verkoop te bevorderen? Want een ieder die op de hoogte is van de ins en outs van de zaak Lucia de B. weet dat de veroordeling van Lucia de B. inmiddels met grote vraagtekens omgeven is. Na lezing van het boek moet ik constateren dat Lampe de zaak Lucia de B. wel gebruikt, en veelvuldig, om haar betoog kracht te geven, maar volstrekt voorbij gaat aan de ontwikkelingen van de zaak sindsdien. Uit alles blijkt dat ze het al in 2006 verschenen boek van Ton Derksen: 'Reconstructie van een gerechtelijke dwaling' bij het schrijven van het boek niet heeft geraadpleegd. Paula Lampe heeft daardoor zichzelf geen dienst bewezen. Onbegrijpelijk is het dat ze niet heeft meegekregen dat de Leidse toxicoloog Freek de Wolf, een van de belangrijkste getuige-deskundigen in de zaak, betwijfelt of het hof haar terecht tot levenslang heeft veroordeeld. Ergerlijk is het echter dat de auteur argumenten gebruikt die aantoonbaar onjuist zijn. Het zorgen voor haar zieke Opa wordt als verdacht gekenmerkt(..). En in de boekenkast van Lucia de B. bevinden zich boeken over seriemoordenaars waarin passages zijn onderstreept. Die passages vertonen verdacht veel overeenkomst met de aanklachten tegen Lucia de B.(..). Die komen ook in mijn boekenkast voor, en ook met passages die zijn onderstreept... Helemaal te bont maakt Paula Lampe het als ze op pagina 150 als onderdeel van haar conclusie meent het volgende te moeten opmerken; " Mocht Lucia de B. ooit door heropening van haar rechtszaak worden vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, dan betekent dit niet per definitie dat zij onschuldig is". Over tunnelvisie gesproken. Naar mijn idee is het in ons land toch een uitgemaakte zaak dat zonder bewijs iemand niet mag worden veroordeeld. En juist in de bewijsvoering blijkt een en ander niet te kloppen. Tenslotte is het jammer te noemen dat je daardoor de rest van het boek toch kritischer gaat lezen. Wat de denken van de opmerkingen ten aanzien van de zaak Frans Hooijmaijers de 'Broeder des Doods' die in 1976 in hoger beroep veroordeeld wordt tot achttien jaar gevangenisstraf. Lampe schrijft over Frans H. : "Een simpel rekensommetje leert dat hij omstreeks 1986 is vrijgekomen, dat hij in 1988 weer de verpleging in kon en als we boffen zit hij nu in de VUT". Jammer dat Paula Lampe zo tendentieus schrijft. Frans Hooijmaijers werd in 1987 vrijgelaten en is precies dertig jaar na zijn veroordeling overleden op 20 augustus 2006. Op die zaak kom ik in mijn nog te schrijven boek, nog nader terug. Ik schreef deze reactie op 2 juni 2007. Toen ik dan ook kennis nam van de inhoud van 'Inside the Minds of Healtcare Serial Killers' van Katherine Ramsland trof mij het feit dat ze alle verdachtmakingen van Paula Lampe gewoon heeft overgenomen. Dat is ernstig omdat voor een groot taalgebied Katherine Ramsland een autoriteit is. Om de ernst van haar beschrijving van de zaak Lucia de B. te laten zien heb ik de bewuste passages ingescand (let op scanduiveltje waardoor er nog fouten in kunnen staan) en opgestuurd aan mensen die met de situatie van Lucia bekend zijn. We moeten er alles aan doen om de verkeerde beeldvorming rond Lucia te doorbreken. 'Inside the Minds of Healtcare Serial Killers' van Katherine Ramsland en haar beschrijving van de zaak Lucia de B. In the Netherlands in the past decade, two female nurses were found co have killed patients. One had a history of mental illness and had worked at four different hospitals, the other said she had killed people mercifully because they were suffering. Lucy Quirina de Berk insisted she was innocent at her five-day trial in The Hague for the deaths of 13 people, as wel as five attempted murders, claiming that she loved life too much to ever kill someone. The 41-year-old nurse, a former prostitute, was charged with 18 counts of murder and attempted murder at four hospitals, and was suspected in as many as 30 cases. She was also suspected in several incidents of theft, from stealing drugs to petty thefts of money and books about serrial killers. Reportedley, as a child, she ad been in need of attention, and had even set her family home on fire. She had tried to kill herself as many as seven times, and her father had once nearly run her down wth his car. At work, de Berk's behavior was often dramatic and theatrical, and she was possessive of patients, although she reportedIy disliked the fact that very ill patients were kept alive. Yet she expressed a certain amount of disdain for the patients as weIl. She neglected to attend resuscitation evaluations, and most of me patients who died were about to be discharged.
|
||